Ω σπλάχνο μου αγαπητό

Ω σπλάχνο μου αγαπητό,
παιδί μου ακριβό,
έφυγες και το σπίτι μας
απόμεινε βουβό.

Επωδός
Πού να 'σαι τη νύχτα αυτή,
την κρύα και παγερή;
Ω, σ' αγαπώ, πόσο ναι, σ' αγαπώ,
που να 'σαι τη νύχτ' αυτή.

Κάποτε ήσουν τόσο αγνό,
λουλούδι του σπιτιού
και της στοργής την ευωδιά
εσκόρπιζες παντού.

Στα γόνατά μου τι χαρά,
που σε έπαιρνα συχνά,
σαν αγγελούδι έμοιαζες
με κάτασπρα φτερά.

Ω να μπορούσα μία φορά
σαν πρώτα να σε δω
αγνό, αθώο, τρυφερό,
πάλι να σε χαρώ.