Τι σκοτεινιά και εγώ διψασμένος

Τι σκοτεινιά και εγώ διψασμένος,
ζητούσα πηγούλα σε έρημο μέρος.
Η δίψα μου, η συμφορά,
καυτό μου το δάκρυ, οι μέρες πικρές,
που είν' οι πηγές;

Επωδός
Και είπ' ο Χριστός
έλα πιές από τα νερά,
τη δίψα σου σβήσε,
μη τρέχεις μακριά.
Το κάθε σου δάκρυ,
συμφορά, στεναγμό,
τα υπέφερα όλα
στον σκληρό τον σταυρό.

Σαν τα πουλιά, πετούσαν τα χρόνια
και μέσα στη φύση διψούσα αιώνια,
αχ, νάξερα που είν' η πηγή,
θα είμουν κοντά Σου από την αρχή,
σαν είμουν παιδί.

Πάρε Χριστέ μου τη δόλια ψυχή μου,
σε Σένα μονάχα ανήκ' η ζωή μου.
Κράτησες Συ πάνω στον σταυρό,
το κάθε μου δάκρυ και πόνο πικρό,
να μην κλαίω εγώ.