Πού τέκνον μου συ προσφιλές

Πού τέκνον μου συ προσφιλές,
που τέκνον προσευχών;
Στα ξένα είσαι ασφαλές
από πολλών δεινών;

Επωδός
Πού είσαι την νύκταν αυτήν;
Ω, σ’ αγαπώ
Πόσο, ναι, σ' αγαπώ,
Πού είσαι την νύκτ’ αυτή;

Ήσο ποτέ τέκνον αγνόν
ως δρόσος της αυγής,
αθώον ήσο και σεμνόν,
νυν άσωτον της γης.

Ότε προσηύχεσο μικρόν
στο γόνυ της μητρός,
ω, ήσουν τόσον καθαρόν,
ως άγγελος μικρός.

Να ηδυνάμην, ω, ποθώ.
έτ’ άπαξ καθαρόν,
αγνόν, αθώον να σ’ ιδώ
ως σ’ έβλεπον μικρόν.