Όταν θύελλαι του βίου

Όταν θύελλαι του βίου
μ’ απειλώσι πανταχού,
καταφύγιόν μου έχω
τον Θεόν του ουρανού.

Eπωδός
Θα με κρύψη, θα με κρύψη
ασφαλή και με χαράν,
παναγάθως θα με κρύψη
εις χειρός Tου την σκιάν.

Όταν με συνέχουν φόβοι
αποβλέπω εις Aυτόν,
η ισχύς Tου ομαλύνει
πάσαν σκολιάν οδόν.

Τα δεινά του κόσμου όλου,
δεν φοβούμαι του λοιπού,
ισχυρότερα δεν είναι
του πατρός μου και Θεού.

Tην ψυχήν μου δεν δεσμεύει
γήινος δεσμός ουδείς,
ο Θεός την προστατεύει
ελευθέραν επί γης.