Μετράει ο βοσκός τα πρόβατα

Μετράει ο βοσκός τα πρόβατα
που ήσαν εκατό
και βρίσκει ένα απ’ αυτά
πως λείπει στο βουνό.
«Πού νάναι άραγε », ρωτά,
«πού να πλανιέτ’ εκεί ψηλά;»
«πού να πλανιέτ’ εκεί ψηλά;»

Τη στάνη κλείνει βιαστικά
κι αφήνει μοναχά
εκεί τα εννενήντα εννιά
και τρέχει μακριά,
ο στοργικός καλός βοσκός
για νάβρει το απολωλός,
για νάβρει το απολωλός.

Μα, ξαφνικά στη σκοτεινιά,
χαράδρες και βουνά,
αντιλαλούν λυπητερά
βελάσματα βαριά.
Σκιρτάει ο βοσκός από χαρά
στη γνώριμή του τη λαλιά,
στη γνώριμή του τη λαλιά.

Διαβαίνει λόφους, ποταμούς,
χαράδρες σκοτεινές,
διαβαίνει βράχους και γκρεμούς
απότομες πλαγιές.
Ούτε στιγμή δε σταματά
και τους κινδύνους αψηφά
και τους κινδύνους αψηφά.

Απ’ τη χαρά του την πολλή
πετάει σαν το πουλί,
και στο βουνό ψηλά εκεί
προτού χαράξει η αυγή,
το βρίσκει το απολωλός
ο στοργικός καλός βοσκός,
ο στοργικός καλός βοσκός.

Το αγκαλιάζει, το φιλεί,
μ’ αγάπη στοργική,
στούς ώμους τέλος το κρατεί,
στη στάνη τ’ οδηγεί.
«Χαρείτε», κράζει ο βοσκός
«το βρήκα το απολωλός»,
«το βρήκα το απολωλός».