Μέρα χρυσή, πότε θα δω

Μέρα χρυσή, πότε θα δω
της δόξας σου τον ουρανό,
που θε να δείξει στην ψυχή,
τη χώρα την εξωτική;
Τώρα η γλώσσα η φτωχή,
ψελλίζει σαν μικρό παιδί
τα μεγαλεία του Θεού,
που δεν χωράνε μες στο νου.

Επωδός
Ω, κάποτε, θα μάθω πια
του πλάστη μου τα μυστικά
κι ο ουρανός θα είναι μια
ζεστή και γνώριμη γωνιά.

Δε θα 'ναι πάντα συννεφιά,
έξω και μέσα στην καρδιά
κι η πίστη θα ξεκουραστεί,
όταν η γνώσει ανδρωθεί.
Κι αν τώρα στήνω τη σκηνή,
μέσα στου πόνου τη βροχή,
αχειροποίητη, γερή,
οικοδομή θα βρω εκεί.

Μες στον καθρέφτη το θολό,
τον Κύριό μου θεωρώ.
Θέλω να πάω πιο κοντά,
μα ο καθρέφτης με κρατά.
Και αν τον έχω εδώ στη γη,
κάποτε θα θρυμματιστεί
και θα βρεθώ, ω, τι χαρά,
μές στου Θεού την αγκαλιά.