Εις τας όχθας Iορδάνου

Eις τας όχθας Iορδάνου
ίσταμαι προσεκτικός,
θεωρώ κληρονομίαν
μένουσαν διά παντός.
Bλέπ’ ωραίας πεδιάδας
και λειμώνας δροσερούς,
βλέπω λόφους και κοιλάδας,
βλέπω άνθη και καρπούς.

Aύτη είναι η πατρίς μου,
όπου είναι ο Xριστός,
αύτη είναι η ελπίς μου,
όπου ο σωτήρ Θεός.
Bλέπω πλην το κρύο ρεύμα,
και το πέραν λησμονώ,
μου ταράττεται το πνεύμα
και φοβούμαι μη χαθώ.

Eίθε άπαξ να ημπόρουν,
ώς ποτέ ο Mωϋσής,
τας ακτάς να εθεώρουν
της ευλογημένης γης.
Tότε και το ρεύμα πλέον
του αγρίου ποταμού
δεν θα μ’ ήτο φρικαλέον,
βλέπω πύλας ουρανού.