Απέραντος κάμπος

Απέραντος κάμπος, χωράφια πολλά,
με στάχυα που γέρνουν βαριά,
προβάλλουν εμπρός μου και κάποια φωνή
ακούω να με προσκαλεί.

Επωδός
Με καλεί, για να τρέξω κι εγώ
και μες στη δουλειά να βρεθώ.
Να κάνω μεγάλη κι εγώ θημωνιά
απ’ όσα θερίσω σπαρτά.

O Κύριος στέκει ολόρθος μπροστά
με την πονεμένη ματιά.
Κοιτάζει τον κάμπο και μένα καλεί
να τρέξω για κάποια ψυχή.

Ανάβουν τα στάχυα, βογγούν οι ψυχές,
δουλεύουν σκληρά οι θεριστές.
Μα θα ’ναι ο ιδρώτας κι ο κόπος γλυκός,
αφού μαζευτεί ο καρπός.

«Μεγάλος ο κάμπος», μου λέγει ο Χριστός,
«μα πού ’ναι ο δικός σου αγρός;
Από το χωράφι που σ’ έλαχε εδώ,
Εγώ περιμένω καρπό».